«دکتر لوک» تصمیم گرفته است که از رفتار ناپسند «کشا» یک شخصیت ظاهری «بلوند بی مغز» گونه ای که دست به کارهای خطرناک می زند تا به صورتی مصنوعی خود را افسار گسیخته نشان دهد بسازد و در این کار بسیارهم موفق بوده است!

تهیه کننده ترانه های «کشا» هم با استفاده از تکنولوژی مدرن، با صدای این خواننده تازه کار دست به تجربه های تازه دیجیتالی زده است. گاه صدای خواندن «کشا» به صورتی چند لایه ای چند بار روی هم ضبط می شود تا حدی که صدای او کم کم شبیه به «چیپ مانک» ها یا شخصیت های کارتونی ژاپنی می شود. این کار به حدی در آلبوم تازه «کشا» انجام شده است که به آن شکل یک کار تماما تجربی داده است. نکته قابل توجه این است که این صدای شیرین کارتونی حرف های ناپسند می زند وضمن خواندن، آدامس بادکنکی می جود. او ضمن خواندن حرف می زند و ترانه هایش را به شکل بازی «پین بال» Pinball Machine درمی آورد. بازی پر شر و شوری که با افکت های صدایی ویژه مخلوط شده است.
کشا شباهت هایی به «مون یونیت زاپا» Moon Unit Zappa دارد اما کوششی ندارد تا ترانه های احساساتی به شیوه «بریتنی اسپیرز» بخواند بلکه بیشتر به فکر آن است که تاریخچه «آدامس بادکنکی» را با «موسیقی رپ» به هم ربط بدهد و موسیقی به سبک معبود خود «لیدی گاگا» را با کارهای گروه مورد علاقه اش «بیستی بویز» Beasty Boys مخلوط کند. با این همه «کشا» با همان جسارتی که در اجرای ترانه هایش دارد به این سرقت های هنری نیز اقرارمی کند.
درمجموع این بت تازه موسیقی پاپ شنونده را به این فکر می اندازد که آیا می خواهیم به راستی از این دختر بد تازه دنیای موسیقی یک معبود برای دهه دوم قرن بیست و یکم بسازیم؟